مقایسۀ سندرم آشیانۀ خالی در والدین قبل و بعد از ترک منزل توسط فرزند(ان)

پژوهش حاضر با هدف مقایسه والدین از نظر نشانگان (سندرم) آشیانۀ خالی، قبل و بعد از اینکه فرزند(ان) خانه را ترک کنند، اجرا شد. این پژوهش از نوع تحقیقات علی ـ مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه خانواده های شهر شیراز بود که حداقل یک فرزند آنها در سال 92ـ1391 خانه را ترک کرده بودند. نمونه ای به تعداد 75 خانواده شهری با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ احساس تنهایی (راسل، 1980) و پرسشنامۀ سلامت عمومی (گلدبرگ، 1972) جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آزمون t گروههای وابسته و مستقل تحلیل شد. نتایج نشان داد که میزان اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی والدین، پس از ترک خانه توسط فرزند(ان)، به شکل معناداری بیشتر بوده است (05/0≥p). همچنین، مادران پس از ترک خانه توسط فرزندان، اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی بیشتری، نسبت به پدران داشته اند (05/0≥p). والدینی که تحصیلات بیشتری داشتند، اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی کمتری را تجربه می کردند (05/0≥p). به طور کلی، رابطه مثبت معناداری بین تعداد فرزندانی که خانه را ترک می کنند و میزان افسردگی، اضطراب، و احساس تنهایی در مادران وجود داشت (01/0 p<).